سهم ما در بروز نابسامانی‌های اجتماعی و اقتصادی چه قدر است؟

روی سخنم با همه مردم اعم از مسئول و غیرمسئول است، چرا که مسئولین هم بخشی از بدنه همین جامعه هستند و همین مردم هستند که برخی از مسئولیت‌ها را برعهده می‌گیرند.

پايگاه خبري تحليلي «نيک رو»، روی سخنم با همه مردم اعم از مسئول و غیرمسئول است، چرا که مسئولین هم بخشی از بدنه همین جامعه هستند و همین مردم هستند که برخی از مسئولیت‌ها را برعهده می‌گیرند.
مگر ما مسلمان نیستیم؟ پس چرا از مسلمانی فقط اسم آن را یدک می کشیم و بدون آنکه به اصول و ارزش‌های آن عمل نماییم، انتظار داریم که دولت و جامعه اسلامی محقق و ناهنجاری‌های اخلاقی و رفتاری و یا اجتماعی و اقتصادی برطرف شود؟
در کجای اسلام و در کجای فرهنگمان گفته شده که مجازیم به طرق مختلف (مثل؛ کم‌فروشی، گران‌فروشی، احتکار، تقلب و سایر روشها) سر همدیگر کلاه بگذاریم؟
کدام عالم و روحانی و یا مدیر و مسئولی در نظام اسلامی به ما گفته دروغ گفتن، غیبت کردن، حسادت، کم‌کاری، کارشکنی، باج‌خواهی از کارآفرینان یا سرقت طرح و ایده مخترعین و مبتکرین و .... اشکال ندارد؟
چرا به خودمان اجازه می‌دهیم که به بهانه تخلف عده معدودی از افراد فرصت‌طلب و حرامخوار، همان تخلفات را مرتکب شویم؟
چرا با این‌که بسیاری از خود ماها با سوءاستفاده از فرصت شغلی که داریم، خواسته و یا ناخواسته و محدود یا نامحدود و کوچک یا بزرگ، مرتکب پارتی‌بازی و رانتخواری برای دوست و فامیل می‌شویم یا خدای ناخواسته به نام پول چای و شیرینی رشوه دریافت می‌کنیم، از دیگران انتظار داریم که سایرین درست رفتار کنند تا جامعه اصلاح شود؟
چرا به خودمان اجازه می‌دهیم در حوزه مسئولیتی که برعهده داریم، از خطا و اشکال کار همکاران یا ارباب و رجوعی که دوست و فامیل ما هستند اغماض کنیم و فکر می‌کنیم با این روش به ملت و مملکت خدمت کرده‌ایم؟
چرا خطاهای رفتاری و عملکردی خودمان را به حساب اسلام و نظام اسلامی می‌گذاریم و دائم رفتار فرهنگی فلان کشور اروپایی و آسیایی را که به قانون و ارزش‌های اجتماعی خودشان احترام می‌گذارند و به آن عمل می‌کنند را به رخ می‌کشیم؟
آیا بهتر نیست قبل از این‌که دیگران را به رفتارهای غلط متهم نماییم، به خطاهای خُرد یا کلانی که ممکن است خودمان مرتکب شده باشیم و تأتیر آن بر جامعه بیندیشیم؟
ما را چه می‌شود که بعضاً دچار ناامیدی، خودتحقیری و خودزنی شده‌ایم و به جای افزایش تلاشها برای اصلاح رفتارمان، کورکورانه از آنچه دیگران برایمان تجویز می‌کنند، حمایت و تقلید می‌کنیم؟
چرا به جای این‌که اول خودمان را اصلاح کنیم تا به الگو تبدیل شویم تا سایرین هم خودشان را اصلاح کنند، همیشه انتظار داریم تا ابتدا دیگران رفتارشان را اصلاح کنند؟

احمد رضا هدایتی