پايگاه خبري تحليلي «نيک رو»، دوستی می گفت چندی پیش در جاده تهران قم (بزرگراه خلیج فارس) با صحنه ای مواجه شدم که توجه من را به خودش جلب کرد.
راننده یک خودروی تیبا که خانم جوانی ایشان را همراهی می کرد، در یکی از مجتمعهای رفاهی بین راه در روز روشن و در مقابل چشم دیگران در حال دستکاری و تغییر برخی از ارقام شماره اتومبیل مورد اشاره با استفاده از برچسبهای شماره خودروی بود.
خودرو به شکل عجیبی مشکوک بود، صندلی عقب آن را برداشته بودند (که البته بعدا متوجه شدم برای حمل و نقل کالا صندلی عقب را باز می کنند) و ظاهر آن بی شباهت به خودروهایی ویژه عملیات تروریستی نبود.
نگران شدم، اما چون پلیس در منطقه حضور نداشت، شماره آن را یادداشت کردم و پس از این که خودرو مذکور منطقه را ترک کرد، ماجرا را از صاحب مغازه ای که اتفاق در مقابل آن رخ داده بود، جویا شدم.
وی در پاسخ گفت؛ نگران نباش، اینها شوتی (قاچاقچی کالا از بنادر به تهران و سایر شهرها) هستند و با خنده دو نفر دیگر هم که در مغازه حضور داشتند و در حال خرید بودند را نشان داد و گفت اینها هم شوتی هستند.
البته افراد مذکور گفته ایشان را تکذیب کردند، اما مشخص بود که واقعیت دارد.
دوستم می گفت در هر حال پس از این که به عوارضی قم رسیدم، ماجرا را به پلیس اطلاع دادم.
موضوع شوتی ها را تأیید کردند و گفتند، ما هر روز با تعدادی از آنها برخورد و درگیری داریم.
خانمهایی هم که معمولا آنها را همراهی می کنند اجاره ای هستند و برای این که تردد قاچاقچیان جلب توجه نکند، در قبال دریافت دستمزد با آنها همکاری می کنند.
بنابراین این سوال مطرح است که آیا شوتی ها که ردپای آنها را می توان در کوچه پس کوچه های نقاطی مانند امین حضور تهران مشاهده کرد، یکی از مقصران اصلی رکود بحش تولید نیستند؟
و نکته مهمتر این که آیا واقعا این افراد قابل ردیابی و این نوع اقدامات که باعث ایجاد اختلال در نظام اقتصادی کشور می شود، قابل کنترل نیستند؟
در نهایت این سوال مطرح است که آیا دستگاههای ذیربط با اقدامات فرهنگی، اشتغالزایی و سایر روشهای موردنیاز نمی توانند، زمینه بروز چنین رفتارهایی را برطرف نمایند؟
احمد رضا هدایتی
کارشناس ارشد مدیریت